ဖိနပ္ပါး

စာမေရးႏိုင္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါျပီ။ ေရးတတ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ႔
ေရးေနတာပါ။ ဒီေန႔ ေနသိပ္မေကာင္းေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာေျပးတက္ရင္း အဲကြန္းဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ break
time တင္ျပန္ေျပးလာခဲ့ပါတယ္။ ေနမေကာင္းေတာ့ ထံုစံအတိုင္း အရာရာကို စိတ္ပ်က္တဲ့ ေရာဂါ၀င္လာရင္း
အိမ္ျပန္လမ္းတေလ်ာက္ ေခါင္းသာတြင္တြင္ခါရမ္းလာမိပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ဗိုက္ထဲမွာ
ဟာလာတာနဲ႔ စားစရာ၊ေဆးေတြ ၀ယ္ရင္းကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့တာေပါ့။ မမိုးခ်ိဳသင္းစကားငွား
သံုးရရင္ “ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ သူတစ္ပါးကိုလည္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမည္သည္” တဲ့။

စားေသာက္ျပီး အခ်ိန္ရွိေသးတာနဲ႔ လြတ္သြားတဲ့သင္ခန္းစာေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။
အရင္ကေတာ့ ကြန္ျပဳတာေရွ႕မွာ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် ခ်ေရးတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္ေရးစာမူ
ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ အရင္ေျပာဖူးတာ သတိရျပီး စာရြက္ေပၚခ်ေရးမိတယ္။ ဘာေရးရမလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနတုန္း
သူငယ္ခ်င္းဖြင့္တဲ့သီခ်င္းသံၾကားရတယ္။ ကိုအငဲရဲ့သီခ်င္း “ရုပ္၀တၱဳတို႔ဆီ လိုက္ရင္းေျပးရင္း ~~~~
ဖိနပ္လည္းပါးေတာ့မယ့္”ဆိုတဲ့သံစဥ္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပို႔စ္ေလးကို
ေခါင္းစဥ္ေပးလိုက္တယ္။ “ဖိနပ္ပါး”လို႔။

ဒီသံစဥ္ၾကားတိုင္းကိုယ့္မွာရွိတဲ့ တစ္ရံတည္းေသာ၊ အျမီးပါးေနေသာ all star ေလးကိုပဲ ေျပးျမင္မိတယ္။
ရုပ္၀တၱဳေတြေနာက္ စလိုက္ရင္း ၂ ႏွစ္အၾကာမွာ ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြနဲ႔ ၀ယ္ထားျပန္၊
ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ တံဆိပ္ေလးလည္း ျဖစ္ေတာ့ တရုိတေသစီးရင္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာေညာင္းလာပါျပီ။ ဖိနပ္အသစ္၀ယ္ဖို႔
စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ တျခားကုန္ေပါက္ေတြ ေပၚေပၚလာတာနဲ႔ သူ႔ကိုပဲ အသံုးေတာ္ခံေစခဲ့ပါတယ္။
အေကာင္းၾကိဳက္ေပမယ့္ ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး မ်က္စပစ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြလည္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္ဖိနပ္ရွပ္တုိက္စီးတာကို မုန္းတီးပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သတိထားျပီးစီးတာေတာင္
ဖိနပ္အျမီးပါးလာတယ္။ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ club သြားမယ္ ဆိုလည္းသူပဲ။ စိတ္ညစ္လို႔
အရက္သြားေသာက္မယ္ဆိုလည္းသူပဲ။ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲရြင္ပြဲသြားမယ္ဆိုလည္း သူနဲ႔ပဲသြားတယ္။
(ကလပ္သြားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ ဟိုးအရင္တုန္းကပါ။ေတာ္ၾကာ ကိုႏိုင္တို႔က အခုပါလုပ္ေနတယ္
ထင္မွာစိုးလို႔။ ေ၀ရာမဏိထားတာၾကာပါျပီ။ ဤကားစကားခ်ပ္) ဘ၀တက္လမ္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့လည္း
သူ႔ကုိပဲ အသံုးျပဳပါမ်ားေတာ့ မပါးပဲေနပါဦးမလား။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားလည္း သူပါပါတယ္။

တျခားဖိနပ္ေတြသာရွိရင္ တလွည့္စီ စီးေနတာနဲ႔ ဖိနပ္ပါးတာကို သတိျပဳမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရံတည္းဆိုေတာ့
ပါးလာတာကို ျမန္ျမန္သိလာပါတယ္။ သိတိုင္းလည္း “ငါရုပ္၀တၱဳေတြေနာက္ ေတာ္ေတာ္လိုက္ေနပါ့လား”လို႔
စဥ္းစားမိပါတယ္။ဒီလိုပဲစဥ္းစားရင္း၊ ဒီဖိနပ္ပဲစီးရင္း၊ လ်စ္လ်ဴရႈရင္း မျပည့္၀ႏိုင္တဲ့ အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့
ရုပ္၀တၱဳေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြဆီ တိုး၀င္မိေလရဲ့။ဒီလိုစီးေမ်ာရင္း လိုခ်င္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အတတ္ပညာရျပီလား
ဆိုေတာ့လည္း ထင္သေလာက္မရေသးပါဘူး။ ပိုက္ဆံရွာရင္း မစုေဆာင္းမိခင္ ဒီဖိနပ္ေလးျပတ္သြားရင္
ဘယ္လိုစခမ္းသြားရပါ့။ ဒါေတြေတြးမိတိုင္း လူမႈကိစၥမွာသံုးတဲ့ ဖိနပ္ေလးခြ်တ္လို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ၀င္
တရားဓမၼနာယူ။ မသြားမျဖစ္တဲ့ လူမႈကိစၥေတြမွာ ဒီဖိနပ္ေလးပဲစီးရင္း သတိတရားေလးနဲ႔ ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိပါရဲ့။
၀ိရိယအားနည္း၊ တဏွာအားၾကီးေလေတာ့ စိတ္ထားကမခိုင္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ႏွင့္ ဘုရားဦးခ် ဖိနပ္ေလးအသာလ်ိဳလို႔
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကျပန္လာခဲ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ ဘ၀မွာေရာ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ဖိနပ္ကိုစီးရင္း ပစၥည္းဥစၥာေတြ၊ ဂုဏ္သိမ္စည္းစိမ္ေတြ၊ ေလာကဓါတ္ပညာေတြ
ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း ဘယ္ခ်ိန္ျပတ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ ဖိနပ္ကို တေမ့တေမာစီးရင္း ဘုရားေမ့၊
တရားေမ့၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးထက္ျမက္မယ့္ ဘ၀အရည္အေသြးေတြ ေမ့ရင္း ေငြေၾကးဥစၥာ၊
အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘတဏွာေတြေနာက္လိုက္ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္အခ်ိန္ဖိနပ္လည္း ပါးလာတာ
တ၀က္နီးပါးေတာင္ရွိလာပါျပီေကာ။ ဖိနပ္ပါးလာတာနဲ႔အမွ် ခရီးေရာက္ေစဖို႔ သြားတဲ့ခဏ သတိပဌာန္တရားေလး
မွတ္လို႔၊သီလျခံဳရင္း ၊ပါရမီက်င့္ၾကံ၊ပြားေမတၱာ၊ထားေမတၱာေတြနဲ႔ ၀ိပႆနာမွတ္ကာ အထပ္ထပ္သတိျပဳ
ေနရမယ္လို႔ မီွသမွ်ဥာဏ္ေလးနဲ႔ စဥ္စားမိပါတယ္။

ေလးစားလ်က္
ေရတမာ