ေရလိုေအးျမပါေစ

ညီမေလးေရ
ဘ၀ဆုိတာ မၾကီးမိုးခ်ိဳသင္း ေရးျပီးတင္ထားတဲ့ ဆရာၾကီး ဘဘဦးတင္မုိးရဲ့ ၀လံုးေလးနဲ႔ စတဲ့ ဘ၀ ကဗ်ာလိုပဲ ဘ၀ၾကီးထဲ တုိး၀င္ မိၾကတယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဆူဆူပူပူ တ၀မ္းပူလုိ မ်ိဳးေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ၾကံဳၾကရတယ္။ တခါကေျပာခဲ့ဖူးတယ္
“ဘ၀”က “ဘ”ကုန္းနဲ႔ ဘလို႔ပဲ “ဗ” လခ်ိဴက္နဲ႔ ဗရင္ ထြက္ေပါက္ေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိျပီးေလ။ အခု ဗ၀ထဲကိုေရာက္ေနေတာ့ ထြက္ေပါက္ အသည္းအသန္ လိုေနျပီလား။ အသက္တရာမေနရ အမႈတရာေပြရဆုိတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးပဲ ျပန္ဖြင့္ျပပါရေစ။ ဒီလုိပူပင္ေသာကေတြၾကား ေသရင္ေအးမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြမ်ား ရုိက္သတ္လို႔မကုန္ဘူး ညီမေလး။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ရုပ္ခႏၶာမရွိရင္ ျငိမ္းေအးမယ္ဆုိတာ ျမင္ရတယ္။ တရားေပါက္သြားတယ္ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ တကယ့္ထြက္ေပါက္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။

တခါတခါ ေျဖေတြးေလးေတြလည္း ေတြးရေသးတယ္။ ဒီကမၻာမွာ ဒုတိယကံအေကာင္းဆံုးလူကို ေျပာဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ညိဳးထိုးရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ တေန႔ထမင္းသံုးနပ္စားရတယ္။ အ၀တ္အစား အေကာင္းစားေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ လူတန္းေစ့ ၀တ္ႏုိင္တယ္။ လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္နဲ႔ေနရတယ္။ မေတာက္တေခါက္ ပညာေလးရွိတယ္။ သင့္တင့္တဲ့ အလုပ္ေလးရွိတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ သက္ရွိထင္ရွား က်န္းက်န္းမာမာရွိၾကတယ္။ ဘာလို႔ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးလည္းဆုိေတာ့ ရပ္ေ၀းမွာေရာက္ေနလုိ႔ပဲ ညီမေလး။

မိဘအရိပ္နဲ႔ခြဲခြာျပီးေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆုိတာ ရပ္ေ၀းေရာက္ေနသူတုိင္းသိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက မိဘဆီမွာတုန္းက စား၀တ္ေနေရး မပူပင္ခဲ့ရသမွ် ကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္တဲ့အခါ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္း ေငြေၾကးအင္အား အဆင္ေျပတယ္ ထားဦးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္း အေျပာင္းအလဲနဲ႔ အိမ္လြမ္းတဲ့ ဒဏ္ေတြ ခံရတယ္မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္နတ္ဆုိးေလးမ်ား က်ီစယ္ေလပလား။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀တခုမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေျပာရရင္ အခ်စ္ဆုိတာ လိေမၼာ္သီးထဲက လိေမၼာ္စိပ္ေလး တစိပ္ပဲ။ ဘ၀မွာ အေရးၾကီးတဲ့ တျခား လိေမၼာ္သီးစိပ္နဲ႔ တူတဲ့ က်န္းမာေရး ပညာေရး စား၀တ္ေနေရးေတြ ရွိေသးတယ္။

ဒုကၡဆုိတာ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳဖူးမွ ဘယ္ေလာက္ ခါးမွန္းသိပါတာ။ ဒါနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ရီစရာေလး ေျပာျပရဦးမယ္။ တခါက ဘုန္းၾကီးတပါးဟာ အသုဘေတြမွာ ငိုေၾကြးေနတဲ့သူေတြကို တရားနဲ႔ေျဖပါဆုိျပီး အားေပးေလ့ရွိတယ္။(ဆရာလုပ္တယ္လို႔ ယူဆခ်င္လည္း ယူဆေပါ့) သူဟာ အျမဲတမ္း အဲလုိေျပာေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ၾကေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးရဲ့ မယ္ေတာ္ ဆံုးသြားတဲ့အခါ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငိုေနတဲ့ သူ႔ကုိ လူေတြက တရားနဲ႔ ေျဖပါဆုိျပီး ဆံုးမတဲ့အခါ “ေသတာ ငါ့အေမ့ကြ” ဆုိျပီး ျပန္ေအာ္သတဲ့။ အဲလိုမ်ိဳးကိုယ္တုိင္မခံစားရတုိင္း ေျပာအားရွိတယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ေရာက္ေနတယ္ဆုိမွျဖင့္ တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

ဟုိးအရင္တုန္းက ကိုႏိုင္ေရးခဲ့တဲ့ NICK VUJICIC ရဲ့အေၾကာင္းေလး ဖတ္ခဲ့ဖူးမယ္ထင္တယ္။ ေမ့ေနခဲ့ရင္ ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ နစ္ကေျခေရာ လက္ေရာ မရွိရွာဘူး။ ညီမေလး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ေလာက္ ကံဆုိးတဲ့သူ ရွိႏုိင္ဦးမလား။ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လူ အျပင္သြားဖုိ႔ ရွက္တာထက္ သူ႔ရဲ့ ရွက္ေၾကာက္စိတ္က ဆယ္ဆသာတယ္တယ္။ wheel chair နဲ႔လူထက္ ရွက္ေၾကာက္စိတ္သာတယ္။ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ အေဖမေပၚဘဲ ကိုယ္၀န္ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အျပင္ထြက္ရမွာထက္ သူရွက္တာ သာမယ္ဆုိတာ ေလာင္းရဲတယ္။ ေငြေၾကးရွိတာ အပထားလို႔ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးမွ မေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့၊ မတ္တတ္ေတာင္ မရပ္ႏုိင္ရွာတဲ့ လူတေယာက္အတြက္စိတ္ဓါတ္ေတြ အ၀ီစိထိေအာင္က်ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နစ္က လဲက်တုိင္း ျပန္ထခဲ့တယ္။


ညီမေလးရဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း အဲဒီလို ခုိင္မာေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာတိုင္းကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေစခ်င္တယ္။ ညီမေလးမွာ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ရွိတယ္ဆုိတာ သိျပီးသားပါ။ ညီမေလး ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတုိင္မေရာက္မခ်င္း အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ျပႆနာေတြ၊ မျဖစ္လာေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားျပီးလည္း စိတ္ညစ္မေနေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ယံုၾကည္အားကိုးေလာက္တဲ့ သူေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးျပီး လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ျပႆနာေတြကို ေက်ာ္လႊားေစခ်င္တယ္။ ပူေလာင္တဲ့ ဘ၀ၾကီးထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ပူေလာင္ေနေပမယ့္လည္း ညီမေလး ေသာကေတြ တခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ျငိမ္းေအးေစခ်င္တယ္။ အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ ညီမေလး ျပန္ထဖုိ႔ အားတခ်ိဳ႔ရခဲ့တယ္ဆုိရင္ ေရးရၾကိဳးနပ္ပါတယ္။

ပူပင္ေသာကေတြ အျမန္ဆံုးေျပေပ်ာက္ပါေစ