Saturday, November 28, 2009

ရင္ထဲက ခုႏွစ္ရာတစ္ဆယ့္သံုး

13 comment
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔အေဖကို သြားၾကိဳဖုိ႔ ရန္ကုန္သြားမယ္ လုိက္မလား၊ က်ိဳက္ထီးရုိးပါသြားမယ္ ဆုိျပီး မဲဆြယ္တာနဲ႔ မာတာမိခင္ၾကီးဆီကို ပါမစ္တင္လိုက္တဲ့အခါ ဘုရားလည္ဆုိေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း နမ္းခဲ့ပါတယ္။ ညီတေယာက္ပါ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚျပီး ၄ေယာက္ေပါင္း ေျမာင္းေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဂတီးဂတီးစီးရမည့္ ရထားၾကီးကို ရန္ကုန္ကို ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ ၄ေယာက္ဆုိေတာ့ ေထြရာေလးပါးေလးေတြ ေျပာျပီး ခရီဆက္လာတာ ဆင္ျမိဳ႔ေတာ္ ေက်ာက္ဆည္ေရာက္တဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္ “ခုစီးလာတဲ့ ရထားၾကီးရဲ့ ဘယ္ဖက္က ေက်ာက္ဆည္ဆုိေတာ့ ညာဖက္ကေရာ ေက်ာက္ဆည္လား”တဲ့။ တေယာက္ကလည္း မီးကလည္းမိွန္လိုက္တာလို႔ အျပစ္တင္တယ္။ တကယ္တမ္း မီးေခ်ာင္းကို မရွိတာပါ။ ရယ္စရာဟာသေလးေတြ အသံဖမ္းျပီး ခရီးဆက္လာတာ မနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကို ဆိုက္ေရာက္ပါတယ္။

တည္းခုိရမည့္ အင္းစိန္ကို အဆင္ေျပေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ သစ္ေတာ၀င္းတေလ်ာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဓါတ္ပံုရုိက္၊ က်ိဳက္ထီးရုိးသြားဖုိ႔ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကြင္းမွာ လက္မွတ္သြား၀ယ္ၾကတယ္္။ “ခေရပင္လမ္းခြဲ” ဆုိတဲ့လမ္းအမည္ကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ညမွာ ကာရာအုိေကနဲ႔တြဲထားတဲ့ ဘီယာဆုိင္ကုိ တအံံ့တၾသေတြ႔ရေသးတယ္။ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳျပီး လႈိင္က သူတုိ႔အမ်ိဳးေတြက ထမင္းစားဖိ္တ္ေတာ့ ညစာသြားစားၾကတယ္။ ေခ်ာင္း၀ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းအေဖရဲ့ ရုံးက မာဇဒါဂ်စ္ကို အလုိင္းမင့္ ခ်ိန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔စီးလာတဲ့ကားေပါ့။ အလုိင္းမင့္ခ်ိန္ေနတုန္း ဖုန္တက္ေနတဲ့ ကားရဲ့ေနာက္မွန္ကို အရူးမ တေယာက္ကေနျပီး စာလာေရးတယ္။ “ခုႏွစ္တစ္သုံး”ဆုိျပီး။ “သံုး”ေရးလို႔မျပီးခင္မွာ ကားကထြက္သြားေရာ။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္တုိင္ပင္ကာ “၇၁၃”ဆုိျပီး ခ်ဲစပ္တူ ထိုးၾကမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေနာက္တေန႔ ေအာင္မဂၤလာကားကြင္းကေန က်ိဳက္ထီးရုိးေတာင္ဆီ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငိုက္တလွည့္၊ ေငးတလွည့္ခရီးဆက္ရင္း ေတာင္ေျခကို ဆုိက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေျခမွာ ထမင္းစားေသာက္၊ ခတၱနားျပီးလ်င္ေတာင္တက္ခရီး စတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)ရဲ့ တြတ္ပီစာအုပ္ေလးကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ဆရာစာအုပ္ေလးထဲကအတုိင္း တေထရာထဲပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း တေတြလည္းတဆုိင္၀င္ တဆုိင္ထြက္နဲ႔ ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္ယူရင္း ေတာင္စတက္ၾကပါတယ္။

နယ္ေျမစိမ္းလို႔လားမသိဘူး တမ်ဳိးေလးျဖစ္ေနတယ္။ မိနစ္အေတာ္ၾကာ ခရီးဆက္လာလိုက္တာ လမ္းခရီးမွာ ရွိတဲ့အိမ္ေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ခုမွ အစပဲရွိေသးတယ္တဲ့။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္အ၀တ္အစားေတြ ယူလာတဲ့အိတ္က ေက်ာပိုးအိတ္မဟုတ္ဘဲ လက္ဆြဲအိပ္ျဖစ္ေနေတာ့ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေလးလာတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ယူလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တေယာက္ေျပာင္းသယ္ေနၾကပါတယ္။ မထူးဘူးဆုိျပီး အိတ္ကို ေတာင္ေ၀ွးနဲ႔ လွ်ိဳျပီးထမ္းလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္တက္ခရီးက ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ဗ်။ စာအုပ္ေတြထဲကလုိ အျခားအဖြဲ႔ေတြလည္းမေတြ႔ဘူး။ ေခြ်းတျပိဳက္ျပိဳက္ ပူေလာင္အိုက္စပ္စပ္၊ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္၊ ပုခံုးစပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း၊ အူတျမဴးျမဴးနဲ႔ တေတာ၀င္တေတာင္တက္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတာ အေတာ္ေတာင္ ခရီးေပါက္ျပီေကာ။

ဖုန္တေသာေသာ၊ ေတာနံေတာင္နံေလး တသင္းသင္းနဲ႔ အရသာေတာ့ အရွိသားဗ်။ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေရေျမွာင္ၾကီးေရေျမွာင္ေလး ေရာက္ပါျပီ။ ခရီးသြားေတြကို အတင္းဆြဲတယ္ဆုိျပီး သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားထားေတာ့ လန္႔လည္းလန့္ပါတယ္။ဟိုေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ခဏ တျဖဳတ္နားျပဳျပီး စခန္းက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။စိုင္တေမာ့ေရာက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ခဏနား။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္စားၾကတယ္။ အခ်ဥ္က ျဖစ္သလိုပါပဲ။ေတာေတာင္ဆုိေတာ့ ရွားပါးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဖုိးျပန္ေတာင္၊ နဂါးပတ္ေတာင္၊ ေျမျဖဴေတာင္ေတြ ျဖတ္ေက်ာ္အျပီးက်ိဳက္ထီးရုိးေစတီၾကီးကို လွမ္းျပီး ျမင္လိုက္ရတယ္ဆုိရင္ပဲ ပမ္းသမွ် အေမာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ရင္ျပင္ေတာ္ဆီေရာက္ဖုိ႔ ၁မိုင္ေလာက္လိုပါေသးတယ္။ လမ္းမွာေတြတဲ့ ေစတီမွာ က်န္ခဲတဲ့ NCC7 ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ ေခါင္းေလာင္း လွဴဒါနး္ေပးခဲ့တယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ့့ အေျပးေလးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ဘုရားဖူးခ်င္တဲ့ေဇာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာက္ျပားေတြကပူလြန္းလို႔ပါ။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကဆင္းျပီး ထမင္းဆုိင္ေလးေတြရွိတဲ့ဖက္ကို ဆင္းျပီး နားခိုဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းၾကီးတာကလြဲရင္ေပါ့။ အနီးအနားက ေတာင္ေတြဖက္သြားရင္း ကိုႏုိင္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ နာမည္ေလးေတြ႔ခဲ့ရတာလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ ညဖက္ေတာ့ ဘုရား မရွိခုိးႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ေလတုိက္တယ္ဗ်။ ေမြးပ်ံတဲ့ရနံေတြနဲ႔အတူ ေက်ာခ်မ္းစရာ အျဖစ္ေလးေတြလည္း ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရီစရာအျဖစ္ေလးေတြ ေျပာရင္း ညခ်မ္းကို အဆုံးသတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေလ်ာက္လည္ၾကရင္း ေဆးေတြ၀ယ္၊အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ncc7 ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ အက်ီေလးေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ခါးနာတတ္တဲ့အေဖ့အတြက္ လိမ္းေဆး တပုလင္း ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အမအတြက္ ဖ်င္အက်ီေလးတထည္။(တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ဒီတခါပဲ၀ယ္ေပးဖူးတယ္ထင္တယ္)။ အေမ့အတြက္နံသာျဖဴပုတီးေလး လက္ေဆာင္၀ယ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လာလမ္းေလးအတုိင္းျပန္ဆင္းျပီး က်ေနာ္တုိ႔ က်ိဳက္ထီးရုိးခရီးစဥ္ေလးကို အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတယ္။

ရန္ကုန္မွာ သူငယ္ခ်င္းအေဖ လုပ္စရာေလး မျပတ္ေသးတာ တေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ ေရာက္တုန္း ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ဘတ္စ္ကား စီးၾကတယ္။ ၾကိဳ႔ကုန္းအေပၚနဲ႔ ေအာက္လမ္းမွားစီးလို႔ ဂိတ္ဆံုးကေန ဖရဲသီးစားျပီး ျပန္စီးရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔မႏၱေလးေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီး ျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႔ အေဒၚကို အရူးမၾကီးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေဒၚက သူေစ်းကေနထိုးေပးမယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ထိုးမယ့္အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ေပါက္ရင္ ရွယ္ရာလာေပါ့။ အရင္းကေတာ့ ေပါက္မွေပးမယ္။ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ခ်ဲဖြင့္ျပီးတာ ၃ ၄ ရက္ပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ဖြင့္ဖို႔ ေစာင့္ရဦးမွာေပါ့။

အိမ္မွာ လက္သမားတခ်ိဳ႕ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လည္း ေအးရာေအးေၾကာင္းအလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ၾကာေပါ့။ ကိုယ္လည္း ေအးရာေအးေၾကာင္း ကာတြန္းဖတ္လိုက္ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္ သူတုိ႔နဲ႔ ေလပန္းလိုက္နဲ႔ အဖြဲ႔ကိုက်လို႔။ တေန႔ သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေနေစာင္းေတာ့မယ္။ လက္သမားေလးတေယာက္ လုပ္လက္စ အလုပ္ေလးပစ္ထားျပီး အျပင္ခဏထြက္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၀မ္းသာအဲလဲ အသံနဲ႔ က်ေနာ္ တြတ္ရတယ္ဗ်တဲ့။ ေနပါဦး ဘာဂဏန္းတုန္းလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ "၇၁၃"တဲ့။

Tuesday, November 24, 2009

အခ်စ္တလင္းမွာ စစ္မခင္းခ်င္ေတာ့ဘူး

25 comment
HI 5 မွာ အရမ္းမုိက္တယ္ ဆုိတဲ့ မင္းနဲ႔
BLOGGER မွာ အေတာ္ၾကာမွ သိခဲ့ရတယ္။

FACEBOOK
မွာ ခေလးလုိလုိ လုပ္ေနလို႔
YAHOO MESSENGER မွာ“မရဘူး အျမန္လာ”လုိ႔ေနာက္ေတာ့
PFINGO မွာ “ဟင့္အင္ သြား လူဇုိး”တဲ့။
FRIENDSTER မွာ “ခ်န္မထားနဲ႔”ဆုိေတာ့
VZO မွာ “ပလီခ်က္ကို” လို႔ေျပာတယ္။

ZORPIA
မွာ အမုန္းၾကီးထြားတုန္း
WAYN မွာက် “ပိန္း”လိုက္တာလို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္
TWITTER မွာ “ရွင္မလာ”နဲ႔ျဖစ္ေရာ
MY SPACE မွာ ျပိဳင္မေဟ့ လို႔အားတင္းခဲ့ေပမယ့္
GTALK မွာေတာ့ အပီျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔
MSN မွာ သူက်ေနာ့ကို ျပန္ဆက္ျပန္တယ္။
GOOGLE မွာ အတူတူလဲွ ရင္းးးး
YAHOO မွာ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကေလသတည္း။



ေရတမာ
12း27 TUE
24-11-09

Monday, November 23, 2009

ကိုယ္ခ်င္းစာေပးပါ

15 comment
ရင္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္ေနလို႔ ေျပာျပရဦးမယ္။ သူလို ကိုယ္လို သိျပီးသား အေၾကာင္းပါပဲ။ ဓါးႏွစ္လက္ ပုဆိုးလိုေပါ့။ ေလာကၾကီးမွာ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဆုိတာ မွတ္မိေနေအာင္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး နတ္အေထြေထြ ဆုိတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေကာင္းတာရွိသလို ဆုိးတာလည္း ရွိတာေတာ့ က်ေနာ္ေျပာမွလား ခင္ဗ်ားလည္း သိတာပဲ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ ေျပာေနေသးလဲ ေျပာမယ္မဟုတ္လား ကလိ ကလိျဖစ္ေနလို႔ပါဆုိဗ်ာ။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အိမ္ကို က်ေနာ္နဲ႔ ရြယ္တူ က်ေနာ့ ညီတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေပါ့။ သူ႔ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ နာက်င္ေအာင္ စေနာက္ဖူးတယ္။ ေပ်ာ္တာေပါ့ သူမ်ား နာက်င္တာပဲ။ ခံျပင္းတာပဲ။ စိတ္ဆုိးတာပဲ။ တေန႔ သူအသားကို နာက်င္ေအာင္ စလိုက္တယ္။ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိးျပီး က်ေနာ့ကို အသားကို တန္ျပန္ နာက်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ဒီနာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ အသိစိတ္ထဲ အသိတခု၀င္လာတယ္။ ဘာလို႔ထင္လဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဗ်။ က်ေနာ္ နာက်င္ေအာင္ စေနာက္လိုက္တုန္းကလည္း သူေတာ္ေတာ္ နာက်င္သြားမွာပဲ ဆုိတဲ့ အသိ၀င္လာတဲ့အခါ သူ႔အသားကို နာက်င္ေအာင္ က်ေနာ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ အစ အေနာက္သန္တဲ့ အကိုၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုတုန္း စၾကေနာက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ေခါင္းေပၚ အမႈိက္စ တစ တင္လိုက္တယ္။ အတင္ခံရတဲ့လူက ခံျပင္းတာေပါ့။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ စမယ္အလုပ္ သူကတားတယ္ “ကိုယ္စေနာက္လိုက္လို႔ သူတစ္ပါး စိတ္ဆုိးသြားရင္ တခါဆုိ ေတာ္ျပီ”တဲ့။ သူသည္းခံႏုိင္တဲ့ လစ္မစ္ေက်ာ္သြားရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ခုထိ က်ေနာ္စြဲေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္ စေနာက္လိုက္လို႔ စိတ္ဆုိးသြားရင္ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ မစေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္နဲ႔အတူ အခန္းေဖာ္ တေယာက္ရွိတယ္။ ေျခမျငိမ္ လက္မျငိမ္ထဲကေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေတာ့လည္း ဒီလူပဲ စေနာက္ စရာရွိတာပဲေလ။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေရာ၊ စိတ္ခံျပင္းေအာင္ေရာ မ်ိဳးစံု စေနာက္တယ္။ သည္းခံပါတယ္။ မေကာင္းဘူးေလ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ က်ေနာ္စိတ္က ညစ္ေနတတ္တာ မ်ားတယ္။ ဒါကို ဂုဏ္တခုလို အသားယူျပီး ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တေယာက္တည္း ေအးေဆးေနခ်င္တာ မ်ားတယ္။ ဆူဆူညံညံ ပူညံပူညံ မၾကိဳက္ဘူး။ ဘ၀င္မက်တာ ခပ္မ်ားမ်ား။ ကိုယ္ခ်င္းစာ ေစခ်င္တယ္။ ငါမၾကိဳက္သလို သူလည္း ၾကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ ဆုိတဲ့ အသိေလးရွိေအာင္ တန္ျပန္လုပ္ေပးတယ္။ မရပါဘူး ေကာက္ျမဲပါပဲ။ ဒီလို လူမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။

လူဆုိတာ အူျမဴးလာရင္ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တယ္။ အူျမဴးေနရင္ ဒီစကားပံုေလးကို သတိရတယ္ “ေခြးရႊင္ရင္ ယုန္ရတတ္တယ္၊ လူရႊင္တယ္ ငိုရတတ္တယ္”ဆုိတဲ့ စကားေလးပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး ရွိရင္ ျပႆနာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပလည္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အမ်ားၾကီးရွိလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ စိုးရိမ္ေရမွတ္ကို ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြေရာ သူတပါး ခံျပင္းေအာင္ စေနာက္ဖူးလား?
အဲဒီေနရာမွာ မိတ္ေဆြ ဆုိရင္ေရာ ခံႏုိင္ရည္ ရွိရဲ့လား?

ဆရာအတၱေက်ာ္(ဆူဒုိနင္) စကားယူသံုးရရင္
ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏုိင္ပါေစ
ေရတမာ
10;14 MON
23-11-09

Saturday, November 21, 2009

စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ

11 comment
ေဆာင္းမနက္ခင္း ေလျပည္ေလးမ်ား ကေလးမ်ားသဖြယ္ ဟုိတုိး ဒီေ၀ွ႔ႏွင့္ ရြာလမ္းမေလ်ာက္ ေျပးလႊားတုိက္ခတ္ ေန၏။ ကေလးငိုသံ၊ ပုခက္လြဲသံ၊ ၾကက္၊ ငွက္သံမွ တပါး တိတ္ဆိတ္လုိ႔ေနသည္။ အေသအခ်ာရက္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ခ်စ္ၾကည္ေရးေဘာလံုးပြဲျပီးကတည္းဆုိ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္မွ် ရွိေလျပီ။ ၾကားေနက် ရီသံမ်ား မၾကားရေတာ့ တခုခုလိုေနသလို။ ေပ်ာ္ေစခ်င္၍ ဖန္တီးခဲ့ေသာ အရာတခုမွ အပ်က္သေဘာ ေဆာင္ေလျပီ။ ရြာသူရြာသားမ်ား စည္းလံုးၾကပါသည္။ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးၾကပါသည္။ မည္မွ် စိတ္ဆုိးေစကာမွာ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးတတ္ၾကပါသည္။ ယခု ေဘာလံုးပြဲျပီးကတည္းက တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ မေခၚႏုိင္ မေျပာႏုိင္ျဖစ္ကာ စိမ္းကားေနၾကသည္။

မုိးရြာထဲတြင္ ေဘာလံုးကစားၾကသျဖင့္ မိျပာေလး၊ ကုိရင္ေဆာင္းခ်မ္း၊ မခင္စုိး တုိ႔ဖ်ားၾကေလသည္။ မခင္စုိးမွာ အဖ်ားၾကီးသျဖင့္ ျမိဳ႔ေဆးရုံသုိ႔ပင္ ပုိ႔ေဆာင္ခဲ့ရ၏။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ား ယူလာေသာ သတင္းစကားမွာ အမ်ိဳးမ်ား ရွိရာ တျခားရြာတြင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္သြားေနမည္ဟုပင္ျဖစ္သည္။ မိေႏြးေလးကလည္း သူ႔သြားျပန္မေပါက္မခ်င္း အျပင္မထြက္ဟုဆုိကာ ျမိဳ႔သားကုိတင္ေမာင္ေ႒း အယုအယေအာက္ေတြ မိွန္းေနေလသည္။ အငယ္မမိမုန္းသူက မုန္႔ဖက္ထုပ္ မစားရဘဲ အရူးလုပ္ခံရသည္ ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အားလံုးကို စိတ္ဆုိးသည္ဟုဆုိကာ ကုိရင္ရာေက်ာ္အိမ္တြင္ ဟင္းခ်က္သင္ေနေလသည္။ ကိုရင္ေပၚေလးႏွင့္ မေလးေမကလည္း တက်က္က်က္။ ကိုေပၚေလး ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနေသာ အရာကို မေလးေမက အခြင့္အေရးယူကာ ေနာက္ေျပာင္သည္ဟု စြဲခ်က္ျဖင့္ မေခၚႏုိင္ၾကေတာ့။ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္ႏွင့္ ကုိရင္သီတုိ႔႕ ကာလသားအေဟာင္းေရာ အသစ္မ်ားကပါ လူၾကားထဲတြင္ အရွက္ကြဲသည္။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းလုပ္သည္ စသည္ျဖင့္ မေက်နပ္ၾကေတာ့။

ေဆာင္းေလက အရိုးေအးေအာင္ခ်မ္းလွသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံသဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ မနက္ေလးနာရီထုိးျပီ။ ကိုရင္ထြန္းႏုိင္ ထင္းတုိက္ရန္ ေစာေစာထြက္ရမည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရြာနီးနားတြင္ ထင္းခုတ္၍ရေသာ္လည္း ေတာျပဳန္းျခင္း ေတာင္ယာမီးရႈိ႕ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ယခုဆုိ္ ရြာႏွင့္ အေတာ္ေ၀းကြာေသာ ေတာင္မ်ားသို႔ ေစာေစာသြား၍ ခုတ္ယူရသည္။ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္လည္း ႏြားစာတုိက္ရန္ ထြက္လာသည္။ သူတုိ႔ ဦးတည္ရပ္ကေတာ့ ဆန္က်င္ဘက္။ ေတာသူေတာင္သားမ်ားမွာ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ႏုိင္သည္။ ၁၂ ရာသီ အလုပ္ႏွင့္ လက္ႏွင့္မျပတ္။ ယူထားေသာအေၾကြးကို အလ်င္မွီေအာင္ ေခြ်းႏွင့္ဆပ္ေနၾကရသည္။

မိမုိးေလးလည္း ေျမပဲႏႈတ္မလိုက္ေတာ့ပဲ တဖက္ရြာမွာ ေဆးလိပ္လိပ္ရန္ အလုပ္လက္ခံလိုက္သည္။ မျမ၀င္း လည္းေျပာင္းလုပ္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အရီေလး ယာကအလုပ္ကမျပီးေသး။ ယူထားေသာ အေၾကြးကလည္း မ်ားသျဖင့္ ေအာင့္အီးေနရေလသည္။ မိျပာေလးလည္း ဖ်ားေနသျဖင့္ ယာထဲမသြားႏုိင္ေတာ့။ အရင္ဆုိ ယာသိမ္းခ်ိန္ တေပ်ာ္တပါး ေျမပဲထုၾကသည္။ ေက်ာက္ျပင္ေလး တရွပ္၊ အေပြးမရွိေတာ့တဲ့ သနပ္ခါးတုန္းေလးျဖင့္ ေျမပဲေတြ အဆံထုတ္ေပးရသည္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ တေပ်ာ္တပါး စေနာက္ၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ မေလးေမက လက္အသြက္ဆံုး။ တင္း ေက်ာ္ေပး၍ပင္ ယွဥ္ျပိဳင္ႏုိင္သည္။ ထုိျမင္ကြင္းလည္း ဆိတ္သုန္းေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ေနျပီ။

ရြာဦးေက်ာင္းမွာ အတူတူ ကၾကီး ခေခြးကစျပီး သဒၵါ သျဂိဳလ္ထိ သင္လာၾကေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ဤမွ်ေလာက္ ျပႆနာေလးျဖင့္ စိတ္မဆုိးသင့္ေၾကာင္း သိၾကေလသည္။ ကိုရင္ထြန္းႏုိင္လည္း ထင္းခုတ္ရင္း မိျပာတေယာက္ ေနမေကာင္းရွာဘူး။ သူ႔အတြက္ ထင္းပုိခုတ္သြားမယ္ဟု စိတ္ကူးေနသည္။ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္ကလည္း မိေႏြးေလးအတြက္ ရြာအျပန္ ခ်င္းရြာထဲကေန ခ်င္းေခြးေလးတေကာင္ေလာက္ ေတာင္းေပးမည္ဟု ၾကံစည္ေနေလသည္။ မိမုန္းသူကလည္း ဇီးသီးေတာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစေနာက္ေနၾကေတြ ျမင္လာသည္။ ညေနက် ကိုရင္သီဟဆီ သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားသည့္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ သြားေပးမည္ဟု ၾကိမ္းထားသည္။ မိျပာေလးကလည္း ေနေကာင္းရင္ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္အတြက္ ကြမ္းသြားေပးခ်င္ေပးလိမ့္မည္။ ကိုရင္ေပၚေလး ကလည္း မေလးေမအၾကိဳက္ ဖရဲသီးသြားခူးေနေလသည္။ မေလးေမကလည္း ဆြမ္းခ်က္ရင္း ဒါကေတာ့ ဘယ္သူအၾကိဳက္ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမၾကိဳက္တာ စသျဖင့္ ေတြးေနမိသည္။ ညေနက် ကိုရင္ေပၚေလးအတြက္ ငပိေလးက်ိဳေပးဦးမွပါ့ ဟုေရရြတ္ေနေလသည္။

Friday, November 20, 2009

စလံုး ဆလိမ္ ရြာသူ ရြာသားမ်ား

20 comment
စလံုးဆလိမ္ရြာရွိ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းထဲတြင္ ျမိဳ႔မွ ေျပာင္းလာေသာ သူနာျပဳဆရာမေလး ရွင္ဂြမ္းကိတေယာက္ ပ်ားတေကာင္အလား ဗ်ာမ်ားေနေလသည္။ ပ်ာယာခတ္တာၾကီး မေျပာႏွင့္ေလ ဒီရြာေလးမွာ ဒီလို ေဆးခန္းကို လူနာ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား လာတာ ဒီတခါပဲရွိေသးသည္။ ထိပ္ေပါက္၊ ေခါင္းကြဲ၊ လက္က်ိဳး သြားကြ်တ္၊ မ်က္ႏွာဖူးေယာင္ႏွင့္ လူနာမ်ားကလည္း ေဆးခန္းျပင္ပတြင္ တေယာက္တေပါက္ ဆူညံလ်က္ရွိသည္။ အရင္လို ရွင္ဂြမ္းကိ တေယာက္ စာပို႔သမား ယူလာေပးသည့္ ဂ်ာနယ္ အေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ေဆးခန္းမွာ ကမၻာပတ္ျပီး ျငိမ့္မေနႏုိင္ေတာ့။ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆုိသလို ဟိုေျပးဒီလႊားႏွင့္ ခဏခ်င္းအတြင္းပင္ ေဆးခန္းေလးတြင္ ပတ္တီးေရာင္လႊမ္းသြားေလသည္။ အားလံုးျပီးစီးသည့္ သေဘာအလား မာသာထရီဇာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွင္ဂြမ္းကိ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖုတ္ဖက္ခါကာ ႏွဖူးမွ ေခြ်းစတုိ႔ကို သုတ္လိုက္ေလသည္။

ေက်းရြာေဘာလံုးကြင္း
အမ်ိဳးသမီး ဂိုးတုိင္အလယ္မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနသူကေတာ့ မိေႏြးေလး။ ရြာလယ္က လက္ေ၀ွ႔သမားဆီက ငွားထားေသာ အံကပ္ၾကီးလည္း တပ္ထားသည္။ သူ၏ အသက္တမွ်ခ်စ္ရေသာ ေရွ႕သြားေလး ႏွစ္ေခါင္းကို ကာကြယ္ထားဟန္တူသည္။ လူေရႊးခ်ယ္မႈေတာ္သည္ဟု ေျပာရမည္။ မိေႏြးေလး အရပ္ကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ေတာ္ရုံကာလသားမ်ားပင္ သူမ အရပ္ကို မမွီေပ။ေနာက္တန္းကိုလည္း ျမင္ေစ့ခ်င္သည္။ ပါ၀င္ကစားၾကသူမ်ားကား။ ဟဲဗီး၀ိတ္တန္း အဆင့္ရွိ မၾကယ္ျပာ။ မေလးေမ။ မခင္စိုး။ သံုးေယာက္တန္းစီခ်ထားလွ်င္ စည္းျပည့္သြားေလျပီ။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေနာက္တန္းကို ေတာ္ရုံ ကစားသမားေတာင္ မေက်ာ္ႏုိင္။ အလယ္တန္းမွလည္း မေခ။ ႏွံႏွံစပ္စပ္ရွိသည့္ မိျပာေလးေခါင္းေဆာင္။ ခါးမွာလည္း ေသာ့ေတြ ခ်ိတ္ထားေသးသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ႔ key player မွန္းသူသိေစခ်င္၍ထင္သည္။ ေရွ႔တန္းက မျမ၀င္း ႏွင့္ မိမုန္းသူ။ အငယ္မ မိမုန္းသူ က ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ အငယ္မထက္ ဥာဏ္ေကာင္းတာက မေလးေမ။ အငယ္မ အင္တုိက္ အားတုိက္ ထုိးေဖာက္ႏုိင္ရန္ အမ်ိဳးသား ဂိုးတုိင္ထိပ္တြင္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ တထုပ္ခ်ည္ထားေလသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဂုိးသမ မိေႏြးေလးက တက္တက္လာသျဖင့္ ကိုယ့္လူကို ျပန္ကာကြယ္ေနရေလသည္။

အမ်ိဳးသားအသင္းဖက္မွာေတာ့ ဇုိးသမား အဲ ဂိုးသမား ကိုရင္စိုင္း ခေမာက္ၾကီးေဆာင္းထားသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးၾကေတာ့ ဗြီဒီယိုထဲက ဂိုးသမားေတြကလည္း ဦးထုပ္ေဆာင္းၾကလို႔တဲ့ သူလည္း ရွိတာေဆာင္းထားဟန္တူသည္။ တကယ္တန္းေတာ့ သူ၏ ဆံပင္ျဖဴေတြကို လူမေတြ႔ေစခ်င္၍ျဖစ္သည္။ ကိုရင္စုိင္းလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ တရုတ္ဘုရားေရာ ဗမာဘုရားပါ ဂိုးမ၀င္ေစရန္ ကန္ေတာ့ေနေလသည္။ ေရွ႔တန္းမွာ ကိုရင္ေပၚေလးႏွင့္ ကိုရင္ေဆာင္းခ်မ္း။ ကိုရင္ေပၚေလးကလည္း ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ မိမုိးေလး ေရွ႔မွာ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားမည့္ဟန္။ မိမိုးေလး ကလည္း မၾကည့္ရဲ။ အဘယ္မွ် ၾကည့္ရဲမည္နည္း။ ကိုရင္ေပၚေလးက ခါးေတာင္းကို ေျမွာင္ေအာင္ ၾကိဳက္ထားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္မွာ ဧရာထြန္း ေဘာင္းဘီ ပါလို႔ေတာ္ေသးသည္။ ကိုရင္သီဟကေတာ့ ကြင္းလယ္မွ ေခါင္းေဆာင္။ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္တုိ႔နဲ႔ တြဲဖက္ျပီးေတာ့ ကစားေစသည္။

မုိးကလည္း ေဘာလံုးသမားေတြ အၾကိဳက္ တဖြဲဖဲြရြာေလျပီ။ မျမ၀င္းက ေမွာ္ဘီမွ ယူလာေသာ ေဘာလံုးကို ကန္သန္းရုိးေပၚမွာ တည္ကာ ဒုိင္ခရာမႈတ္မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနေလသည္။ ခရာမမႈတ္ေတာ့ မျမ၀င္းက ဒုိင္ကို ေစာဒက တက္ေလသည္။ ဒုိင္လူၾကီးက “ဘယ္လိုမႈတ္မလဲ နင့္လူက ဟိုဖက္မွာ”လုိ႔ ေျပာေတာ့ မိျပာေလး တေယာက္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စုိက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား ကြင္းဖက္မွာ။ ကိုရင္သီဟက “ဟဲ့ မိျပာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” ဆုိေတာ့ “ကြမ္းထုပ္ က်ေပ်ာက္သြားလုိ႔”တဲ့။ “ဟာ အေရးထဲမွ သြားသြား ဖုိးသၾကၤန္ဆီက တယာေလာက္ ငံုထားလုိက္” ဆုိျပီး အတင္း ျပန္ခုိင္းရတယ္။ မိျပာေလး ေနရာက်ျပီဆုိရင္ပဲ။ ေဘာလံုးပြဲ စပါျပီ။ အမ်ိဳးသမီး အသင္းကလည္း အခ်ိပ္အဆက္ မိမိႏွင့္ ထုိးေဖာက္လာသည္။ ဂိုးသမားပဲ ေကာင္းသလား။ မူးမူးႏွင့္ ကံစြတ္ေကာင္းေနသလားမသိ။ ကန္သြင္းသမွ် ဂိုးေတြကို ကိုရင္စိုင္း ကာကြယ္ႏုိင္ေလသည္။ ဒီတၾကိမ္တြင္ ကိုရင္ေပၚေလး ေဘာလံုးရကာ အမ်ိဳးသမီး ေနာက္တန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္ ျပင္လိုက္စဥ္ခတၱခဏ မိုးေမွာင္က်သြားသည္။ သူထက္ျမင့္သည္ မေလးေမက ေရွ႔မွ ထုတ္စီးတုိးသလို ကာထားသျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ရန္ အခြင့္မသာေခ်။ မေလးေမမွ “ကုိရင္ေပၚေလး ညေနက် ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့ ငပိရည္က်ိဳရယ္ အတုိ႔အျမဳပ္က်ဳပ္လုပ္ေပးမလို႔”ဟု စကားဟ လိုက္ေတာ့ ကိုေပၚေလး တခ်က္ငိုင္သြားသည္။ မေလးေမကလည္း အခြင့္အေရးလက္လြတ္မခံ။ ေပါင္ၾကားကို ကန္ထည့္လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားမွ ေဘာလံုးလည္း ေဇာင္းမွ ထြက္သည့္ ျမင္းအလား အရွိန္ႏွင့္ လြင့္ထြက္သြားေလသည္။ မေလးေမက ေအာင္ျမင္ေသာ အမႈအရာျဖင့္ “ေနာက္တာ”ဟု ကိုေပၚေလးအား တုိးတုိးေလး ေျပာသြားေလသည္။

ေရွ႔တန္းမွ အငယ္မလည္း လွ်ာထြက္ေနျပီ။ ေဘာလံုးကန္၍ကားမဟုတ္ မမွီသည့္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ကို ခုန္ျပီးယူေနရ၍ျဖစ္သည္။ ကိုရင္စုိင္းလည္း ေဘာလံုးၾကည့္ရတာ တဖက္ မိမုန္းသူ ၾကည့္ရတာ တဖက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အငယ္မကုိ လြတ္ထားလိုက္ရေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲကလည္း တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အၾကိတ္အႏွယ္ရွိလွသည္။ ကြင္းလယ္တေနရာ၌ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္ႏွင့္ မျမ၀င္း အေတြ႔ “ဟဲ ဟဲ မေၾကာက္ပါနဲ မျမ၀င္း၊ ကိုဖုိးသၾကၤန္ ျခင္ေထာင္ေထာင္တာ ခေလးသိပ္မလုိ႔ပါ”ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေလသံျဖင့္ေျပာေလရာ မျမ၀င္းလည္း ယမ္းပံုမီးက်ျပီး ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္ေခါင္းကို ေခါက္လိုက္ေလသည္။ “တြီ” အမ်ိဳးသား အသင္းဖက္မွ ျပစ္ဒဏ္ေဘာရေလသည္။ မျမ၀င္းလည္း သတိေပးခံရေလသည္။ ကိုရင္ဖုိးသၾကၤန္မွ ျပစ္ဒဏ္ေဘာကန္တင္ေပးလိုက္ရာ ေရွ႔တန္မွ ကိုရင္ေဆာင္းခ်မ္းဆီ ေရာက္သြားေလသည္။ ကိုရင္ေဆာင္းခ်မ္းလည္း အားတက္သေရာ လိမ္ေခါက္၍ သယ္သြားစဥ္ ေနာက္တန္းမွ မခင္စုိးႏွင့္ တုိက္မိ၍ ၂ ေပခန္႔ လြင့္သြားေလသည္။ တြီ ခရာမႈတ္ျပန္ေလသည္။ အမ်ိဳးသမီးအသင္းမွ ေစာဒက တက္ၾကသည္။ ဒုိင္လူၾကီးမွ ေျပးလမ္းပိတ္လို႔ ျပစ္ဒဏ္ေဘာေပးရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ မခင္စုိးက မေက်နပ္။ မပိတ္လည္း ေျပးမွ မရတာဟု တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနေသးသည္။

မုိးကလည္း ဖြဲရုံမက တခါတရံ သည္းမ်ားပင္ သည္းလိုက္ေသးသည္။ တဖက္ႏွင့္တဖက္ကလည္း အႏုိင္မခံအရႈံးမေပး အၾကိပ္အႏွယ္ ကန္ေနၾကသည္။ ၾကာလာေတာ့ မိမုန္းသူ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့။ အမိ်ဳးသမီးဖက္ျပန္သြားကာ မျမ၀င္းကုိ တီးတုိးဆုိေလသည္။ မျမ၀င္းလည္း ေခါင္းတခ်က္ျငိမ့္ျပီး အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးအသင္း အမ်ိဳးသား အသင္းဖက္ကို ထိုးေဖာက္လာပါျပီ ခင္ဗ်ာ။ တေယာက္ကိုလိမ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ကို လိမ္တယ္။ အငယ္ဆံုး ကိုရင္ျဖိဳးကို ေခါက္ျပီး ဂုိးဧရိယာအတြင္းသို႔ပင္ ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္လာေလျပီ။ မျမ၀င္းလည္း မ်က္စိဆုန္မွိတ္ျပီး ဂုိးသမား ဘယ္ဘယ္ေဒါင့္ကို ေျခပူးထုိး ကန္ထည့္လိုက္ေလသည္။ မိုးစက္မုိးပြားမ်ားႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသမီးအသင္း ပရိတ္သတ္မ်ား ေသာေသာညံသြားေလသည္။ “ဂိုးးးးးးးးးးးးးးးးး” “ဟာဗ်ာ ကုိရင္စုိင္း ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဘာလို႔ လြတ္ေပးလိုက္တာလဲ” အသင္းသားမ်ား ေစာဒကတက္ေတာ့ ကိုရင္စိုင္းမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ “အဲဒီ ဘယ္ဘက္မွာ အငယ္မ မိမုန္းသူ ရူးရူးေပါက္သြားတယ္ကြ” မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ျပန္ေျပာရွာသည္။ အမ်ိဳးသားအသင္းသားမ်ား ေတာက္တေခါက္ေခါက္ႏွင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကသည္။

အမ်ိဳးသမီး အသင္းမွာလည္း ေပ်ာ္လြန္း၍ ကခုန္ၾကသည္။ မျမ၀င္းလည္း အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးေဘာလံုးသမား မီယာဟမ္းလို အက်ီခြ်တ္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္သျဖင့္ အသင္းေဖာ္မ်ား မနည္းဆြဲထားရသည္။ မိေႏြးေလးလည္း ေမ့ျပီး အံကပ္ကို ဘယ္နားခြ်တ္လိုက္သည္မသိ။ ခဏၾကာေတာ့ သူမတြင္ အံကပ္မရွိေတာ့။ သူမလည္း သတိမထားမိ။ အမ်ိဳးသားမ်ားကလည္း ေဒါသတၾကီး တုိက္စစ္ဆင္ရင္း အမ်ိဳးသမီးအသင္းဖက္သို႔ ေထာင့္ကန္ေဘာကန္ရေလသည္။ အားလံုး ရင္တမမ၊ အသည္းတယားယားရွိလွသည္။ ကိုရင္ေပၚေလးလည္း ေဘာလံုးကို ၀တ္ထားေသာ စြတ္က်ယ္ျဖင့္ အေသအခ်ာသုတ္ရင္း ေထာင့္ကန္ေဘာစည္း အတြင္းတည္ လိုက္သည္။ အသက္ကို ၀ေအာင္ရႈကာ အေျမွာက္ေဘာ လွလွပပ တင္ေပးလိုက္ေလသည္။ ျမက္မ်ား ေျမက်စ္မ်ား ဖြားကနဲ လြင့္စင္ကာ ေဘာလံုးမွာ မုိးေရစက္မ်ား အၾကား ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေမ်ာလြင့္လာေလသည္။ အားလံုးကလည္း စိတ္၀င္တစား ေဘာလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ရွည္လ်ားလွေသာ လက္တစံုက အားလံုး၏ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ကာ ေလထဲရွိ ေဘာလံုးကို ဖမ္းယူလိုက္ေလသည္။ ေတာ္လိုက္သည့္ မိေႏြးေလး ပါေပ။ လက္ခုပ္သံမစဲခင္ မိေႏြးေလး ေလထဲမွ ျပန္အက် ဂိုးသြင္းရန္တက္လာေသာ ဂိုးသမား ကိုရင္စုိင္း၏ ေခါင္းႏွင့္ ေမးေစ့ေစာင့္မိျပီး သူမ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ေရွ႔သြားေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း ေဘာလံုးႏွင့္ အတူ ဂိုးစည္းေနာက္ဖက္ကို ၀င္သြားေလသည္။ ေဘာလံုးမွာ ဂိုးစည္းအတြင္းသို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ၀င္သြားျခင္းမဟုတ္။ ဂိုးစည္းေနာက္သို႔ ေယာင္ေယာင္ေလး ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဖက္စလံုး ဂိုးသည္၊ မဂုိးဘူး ျငင္းခုန္ၾကေလေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ျငင္းၾကျခင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ပုိင္း ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ၾကေတာ့သည္။

နိဂုံး
စလံုး ဆလိမ္ရြာလမ္းမ တေလ်ာက္တြင္ ဖုန္လံုးၾကီး တလံုးလိမ့္ လာေလသည္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ကမၻာပ်က္သည့္အလား။ ဖုန္လံုးထဲတြင္မေတာ့ တ၀ူး၀ူး တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ပါးစပ္မဟႏုိင္ေသာ မိေႏြးေလး။ သူနာျပဳဆရာမေလး ရွင္ဂြမ္းကိမွ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆင္ေကာ္ႏွင့္ ျပန္ကပ္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ပတ္တီးႏွင့္ ကိုရင္ေဆာင္းခ်မ္း။ မခင္စုိးႏွင့္ ပိ၍ ဘယ္ဖက္လက္က်ိဴးသြားေသာ္လည္း ေစတနာရွင္ေလးမွ ညာဖက္ကို က်ပ္စည္းေပးလိုက္သည္။ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို ပတ္တီးအစီးခံထား ရေသာ ကိုရင္ေပၚေလး။ ေဘာလံုးကိုတက္နင္းမိျပီး ေခ်ာ္အလဲ ေနာက္စိႏွင့္ ဂိုးတုိင္ေစာင့္မိကာ ေခါင္းေပါက္သြားသည္ကို မ်က္လံုးကိုပိတ္၍ ပတ္တီးစည္းေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အသီးသီး အသာကာလ လူနာမ်ား ေရွ႔မတြင္ေတာ့ ခေမာက္ျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ အဆင္အရမ္းမိတဲ့ ရွင္ဂြမ္းကိ “က်ဳ မိ ငွားးးးးးးးး” ဟုေအာ္ကာ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တသားတည္း က်ေအာင္ ေျပးေနေလေတာ့သည္။

တခ်က္ျပံဳး၍ တရက္ အသက္ပုိရွည္ၾကပါေစ။
ေရတမာ

Thursday, November 19, 2009

ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈပါရန္

17 comment
လြန္ခဲ့ေသာ ၈ ႏွစ္ခန္႔က
ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ စာအုပ္တြင္
စာမ်က္ႏွာ ၁၅၀၀ ရွိ

“မင္းကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ” အစား
“မိတ္ေဆြအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးပါ”

“မင္းအသံကို မၾကားရရင္ မေနႏုိင္ဘူး”အစား
“အကူအညီလိုတဲ့အခါ ေျပာပါ”

“မင္းမ်က္ႏွာကို မျမင္ရရင္ ေသသြားလိမ့္မယ္”အစား
“လမ္းမွာေတြ႔ရင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ရပါတယ္”

“ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူးေနာ္”အစား
“ဖိတ္စာ ပို႔ခ်င္မွ ပို႔ပါ”

ခ်စ္သူ” အစား
သူငယ္ခ်င္း” ဟု ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္။


ေရတမာ
၅း၂၈ am
THU 19-11-09

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာဦးမင္းလူ၏ တာ၀န္မွ ရပ္စဲျခင္း ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကို သတိရလို႔ ဒီကဗ်ာေလး ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ ပံုစံတူမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္ က်ေနာ္၏ စာဖတ္ေလ့လာအား ညံဖ်င္းမႈျဖစ္ပါသည္။)

image: credit to :http://www.naysoenaing.com/2008/12/blog-post.html

Monday, November 16, 2009

ကံမြဲ

18 comment
credit to : http://www.flickr.com/photos/zeeny79/74153795/

ေတာကြ်မ္းပါတယ္ဆုိတဲ့ မုဆိုးေတြေတာင္
တခါတေလ သားေကာင္ေအာက္မွာ က်ဆုံးတတ္တယ္။

ေရျပင္နဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသား တံငါေတြေတာင္
တခါတေလ လႈိင္းတံပိုးေအာက္မွာ က်ဆံုးတတ္တယ္။

တုိက္ခိုက္စြမ္းရည္ ျမင့္မားတဲ့ စစ္သည္ေတြေတာင္
တခါတေလ ရန္သူလက္ေအာက္မွာ က်ဆံုးတတ္တယ္။

ပါးနပ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ေလာင္းကစားဒုိင္ေတြေတာင္
တခါတေလ ထုိးသားလက္ေအာက္မွာ က်ဆံုးတတ္တယ္။

ေျမြေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးျပီးသား အလမၼါယ္ ဆရာေတာင္
တခါတေလ ေျမြဆိပ္ေအာက္မွာ က်ဆံုးတတ္တယ္။

အခ်စ္ေရးရာမွာ ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္ဆုိတဲ့ မင္းလည္း
ခြ်တ္ေခ်ာ္တိမ္းပါးျပီး အခ်စ္စစ္စစ္ေအာက္မွာ မက်ဆံုးပါေစနဲ႔။

ေရတမာ
9း09 mon
16-11-09

Wednesday, November 11, 2009

ျမန္မာျပည္က နားဆြဲေလး

11 comment


"ဘာသာစကား၊ လူမ်ိဳးကြဲျပားေပမယ့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးရုိင္းပင္းကူညီမႈ၊ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္နားလည္မႈရွိရင္ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေနရာဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈရႏိုင္မွာ မလႊဲဘူးလို႔ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုျပီး နားလည္ခံစားမိလာတယ္"


မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ မေလးေမ ဆီကိုအလည္ေရာက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးကိုေတြ႔ပါတယ္။ ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ထားေပမယ့္မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုမွ်ေ၀ခ်င္လို႔ပါ။

ဒီမွာ ေဒါင္းပါ
အမ ဘေလာ့မွာ တျခားစိတ္၀င္စားစရာ စာအုပ္ေတြလည္းရွိေၾကာင္းသတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္။

Tuesday, November 10, 2009

ျငီးေငြ႔ျခင္း ရက္စြဲမ်ား

11 comment
စိုးတထိပ္ထိပ္နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ရဲ့ အဆံုးမွာ ငါ ကမၻာေျမၾကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရခဲ့တယ္။ ပုံစံခြက္ထဲက ဘ၀လည္း သန္းေ၀ေနတာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်လို႔။ မနက္ျဖန္အတုိင္း ဒီေန႔မ်က္ႏွာကို မေန႔က ေရနဲ႔ သစ္လိုက္တယ္။ မထူးပါဘူး ဒီမ်က္ႏွာက ဒီမ်က္ႏွာပဲ။ သုတ္ရမယ့္ ပ၀ါေတာင္ ေညာင္းေနျပီ။ ထံုးစံထဲက ထံုးစံေတြအတုိင္း ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ မနက္စာကလည္း ဖတ္ျပီးသား စာတပုဒ္ကို ျပန္ဖတ္ရသလို မ်က္ႏွာ ငယ္လိုက္တာ။ အရသာသိျပီးသား အစာတခုကို စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ ၾကိတ္မွိတ္၀ါးရင္း လွ်ာ အစား ငါ သနားလိုက္တာ။ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာေတာ့ ၀ါးလံုးေခါင္းထဲက လ သာလို႔ေနတယ္။

ငါ့မ်က္လံုးေတြ ေသာတဆင္ဖုိ႔ အလြမ္းေတြကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ သတိရျခင္းေတြက မပ်ိဳးဘဲန႔ဲ ရွင္သန္လာတယ္။
သိျပီးသား ဖုန္းနံပါတ္ တခုနဲ႔ ငါ့ဖုန္းကို ႏႈိးလိုက္တယ္။ ငါေျပာျပီးျပီးသား စကားေတြေျပာတယ္။ သူကလည္း ေျပာျပီးသား စကားေတြျပန္ေျပာတယ္။ ငါတုိ႔ ရီျပီးသား စကားလံုးေတြနဲ႔႔ျပန္ရီေမာၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆုိးေဆးမပါဘူး ဆုိတာ က်ဳပ္ အာမခံရဲပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လုပ္ေနက်အတုိင္း ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ ဟုိဖက္တေတာ့ တတီတီျမည္ရင္း ေသဆံုးသြားပလား ထင္ေနလိမ့္မယ္။

ေဟာင္းေနတဲ့ သင္ခန္းစာအသစ္မွာ သိျပီးသား စာတပုဒ္နဲ႔ ေဖာ္ျမဴလာတခု အီေကြးရွင္းထဲ ထည့္ခုိင္းတာေတာင္
အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေပါ့။ မ်က္စိမွိတ့္ေရးလိုက္တာ တခ်က္တည္းနဲ႔ က်င္း၀င္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲ ဆုိရင္ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဘ၀ခါးခါးေလး ေၾကာ္ခ်က္လုပ္ျပီး ဒုကၡပါးပါးသုပ္ထားတာ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ေရွာေရွာရႈရႈ၀င္သြားတယ္။ အစာမေၾကလို႔လား မသိဘူး အေတြးေတြ ေရာက္ယက္ခပ္ေနတယ္။ စာလံုးေပါင္းသိျပီး အဓိပၸါယ္ေပါင္းမသိတဲ့ မိဘ၊ ဘ၀၊ ေငြ၊ အခ်စ္၊ ေမတၱာ၊ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း အမ်ားၾကီးပဲ။

ကိုယ့္က်င့္တရား တျခမ္းကိုက္တဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားရင္း လူေျပာမ်ားတဲ့ ေန႕သစ္ရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးမိတယ္။ ငါ့ဘာသာေနတဲ့ဟာ လာလာ ေပါင္းသလိုလိုနဲ႔ ႏႈတ္ေနတဲ့ ေသမင္းဆီက resign လုပ္ဖုိ႔ တလ ႏုိ႔တစ္ေပးလုိ႔ ရရင္ေကာင္းမယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ႏြားပိန္ကန္လိမ့္ မယ္လို႔ေျပာတဲ့သူေရ နိစၥဓူ၀ကို နိစၥဓူ၀ဟုဖတ္ပါေလ။ ငါ့ရဲ့ တေထာင့္တညပံုျပင္ထဲမွာ ေရႊယုန္ေရႊက်ားမရွိဘူး၊ စင္ဒရဲလားမရွိဘူး၊ ေမာင္ရင္ဆုိင္းထမ္းၾကယ္မရွိဘူး။ ၾကယ္စံုတဲ့ ေကာင္းကင္မရွိဘူး။ ခပ္ညစ္ညစ္ မ်က္ႏွာက်က္တခုရွိတယ္။ အိုက္စပ္စပ္ အေတြးတစရွိတယ္။ ကဲ ကဲ ႏႈိးစက္ေလးေရ ကမၻာသစ္ေရာက္တဲ့ အခါ ငါ့ကို ႏႈိးလိုက္စမ္းပါကြာ။






(မွတ္ခ်က္။ ။ အဓိပၸါယ္ေပါင္း ဆုိသည္ကို နီကုိရဲ၏ အိုေလး ၀တၱဳမွ ကူးယူထားပါသည္)

Sunday, November 08, 2009

ေရလိုေအးျမပါေစ

14 comment
ညီမေလးေရ
ဘ၀ဆုိတာ မၾကီးမိုးခ်ိဳသင္း ေရးျပီးတင္ထားတဲ့ ဆရာၾကီး ဘဘဦးတင္မုိးရဲ့ ၀လံုးေလးနဲ႔ စတဲ့ ဘ၀ ကဗ်ာလိုပဲ ဘ၀ၾကီးထဲ တုိး၀င္ မိၾကတယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဆူဆူပူပူ တ၀မ္းပူလုိ မ်ိဳးေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ၾကံဳၾကရတယ္။ တခါကေျပာခဲ့ဖူးတယ္
“ဘ၀”က “ဘ”ကုန္းနဲ႔ ဘလို႔ပဲ “ဗ” လခ်ိဴက္နဲ႔ ဗရင္ ထြက္ေပါက္ေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိျပီးေလ။ အခု ဗ၀ထဲကိုေရာက္ေနေတာ့ ထြက္ေပါက္ အသည္းအသန္ လိုေနျပီလား။ အသက္တရာမေနရ အမႈတရာေပြရဆုိတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးပဲ ျပန္ဖြင့္ျပပါရေစ။ ဒီလုိပူပင္ေသာကေတြၾကား ေသရင္ေအးမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြမ်ား ရုိက္သတ္လို႔မကုန္ဘူး ညီမေလး။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ရုပ္ခႏၶာမရွိရင္ ျငိမ္းေအးမယ္ဆုိတာ ျမင္ရတယ္။ တရားေပါက္သြားတယ္ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ တကယ့္ထြက္ေပါက္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။

တခါတခါ ေျဖေတြးေလးေတြလည္း ေတြးရေသးတယ္။ ဒီကမၻာမွာ ဒုတိယကံအေကာင္းဆံုးလူကို ေျပာဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ညိဳးထိုးရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ တေန႔ထမင္းသံုးနပ္စားရတယ္။ အ၀တ္အစား အေကာင္းစားေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ လူတန္းေစ့ ၀တ္ႏုိင္တယ္။ လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္နဲ႔ေနရတယ္။ မေတာက္တေခါက္ ပညာေလးရွိတယ္။ သင့္တင့္တဲ့ အလုပ္ေလးရွိတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ သက္ရွိထင္ရွား က်န္းက်န္းမာမာရွိၾကတယ္။ ဘာလို႔ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးလည္းဆုိေတာ့ ရပ္ေ၀းမွာေရာက္ေနလုိ႔ပဲ ညီမေလး။

မိဘအရိပ္နဲ႔ခြဲခြာျပီးေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆုိတာ ရပ္ေ၀းေရာက္ေနသူတုိင္းသိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက မိဘဆီမွာတုန္းက စား၀တ္ေနေရး မပူပင္ခဲ့ရသမွ် ကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္တဲ့အခါ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ိဴးသားခ်င္း ေငြေၾကးအင္အား အဆင္ေျပတယ္ ထားဦးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္း အေျပာင္းအလဲနဲ႔ အိမ္လြမ္းတဲ့ ဒဏ္ေတြ ခံရတယ္မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္နတ္ဆုိးေလးမ်ား က်ီစယ္ေလပလား။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀တခုမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေျပာရရင္ အခ်စ္ဆုိတာ လိေမၼာ္သီးထဲက လိေမၼာ္စိပ္ေလး တစိပ္ပဲ။ ဘ၀မွာ အေရးၾကီးတဲ့ တျခား လိေမၼာ္သီးစိပ္နဲ႔ တူတဲ့ က်န္းမာေရး ပညာေရး စား၀တ္ေနေရးေတြ ရွိေသးတယ္။

ဒုကၡဆုိတာ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳဖူးမွ ဘယ္ေလာက္ ခါးမွန္းသိပါတာ။ ဒါနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ရီစရာေလး ေျပာျပရဦးမယ္။ တခါက ဘုန္းၾကီးတပါးဟာ အသုဘေတြမွာ ငိုေၾကြးေနတဲ့သူေတြကို တရားနဲ႔ေျဖပါဆုိျပီး အားေပးေလ့ရွိတယ္။(ဆရာလုပ္တယ္လို႔ ယူဆခ်င္လည္း ယူဆေပါ့) သူဟာ အျမဲတမ္း အဲလုိေျပာေလ့ရွိတယ္။ တေန႔ၾကေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးရဲ့ မယ္ေတာ္ ဆံုးသြားတဲ့အခါ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငင္ ငိုေနတဲ့ သူ႔ကုိ လူေတြက တရားနဲ႔ ေျဖပါဆုိျပီး ဆံုးမတဲ့အခါ “ေသတာ ငါ့အေမ့ကြ” ဆုိျပီး ျပန္ေအာ္သတဲ့။ အဲလိုမ်ိဳးကိုယ္တုိင္မခံစားရတုိင္း ေျပာအားရွိတယ္လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ေရာက္ေနတယ္ဆုိမွျဖင့္ တကယ္ကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

ဟုိးအရင္တုန္းက ကိုႏိုင္ေရးခဲ့တဲ့ NICK VUJICIC ရဲ့အေၾကာင္းေလး ဖတ္ခဲ့ဖူးမယ္ထင္တယ္။ ေမ့ေနခဲ့ရင္ ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ နစ္ကေျခေရာ လက္ေရာ မရွိရွာဘူး။ ညီမေလး စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔ေလာက္ ကံဆုိးတဲ့သူ ရွိႏုိင္ဦးမလား။ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လူ အျပင္သြားဖုိ႔ ရွက္တာထက္ သူ႔ရဲ့ ရွက္ေၾကာက္စိတ္က ဆယ္ဆသာတယ္တယ္။ wheel chair နဲ႔လူထက္ ရွက္ေၾကာက္စိတ္သာတယ္။ ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ အေဖမေပၚဘဲ ကိုယ္၀န္ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အျပင္ထြက္ရမွာထက္ သူရွက္တာ သာမယ္ဆုိတာ ေလာင္းရဲတယ္။ ေငြေၾကးရွိတာ အပထားလို႔ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးမွ မေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့၊ မတ္တတ္ေတာင္ မရပ္ႏုိင္ရွာတဲ့ လူတေယာက္အတြက္စိတ္ဓါတ္ေတြ အ၀ီစိထိေအာင္က်ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နစ္က လဲက်တုိင္း ျပန္ထခဲ့တယ္။


ညီမေလးရဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း အဲဒီလို ခုိင္မာေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာတိုင္းကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေစခ်င္တယ္။ ညီမေလးမွာ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ရွိတယ္ဆုိတာ သိျပီးသားပါ။ ညီမေလး ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတုိင္မေရာက္မခ်င္း အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ျပႆနာေတြ၊ မျဖစ္လာေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားျပီးလည္း စိတ္ညစ္မေနေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ယံုၾကည္အားကိုးေလာက္တဲ့ သူေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးျပီး လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ျပႆနာေတြကို ေက်ာ္လႊားေစခ်င္တယ္။ ပူေလာင္တဲ့ ဘ၀ၾကီးထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ပူေလာင္ေနေပမယ့္လည္း ညီမေလး ေသာကေတြ တခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ျငိမ္းေအးေစခ်င္တယ္။ အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ ညီမေလး ျပန္ထဖုိ႔ အားတခ်ိဳ႔ရခဲ့တယ္ဆုိရင္ ေရးရၾကိဳးနပ္ပါတယ္။

ပူပင္ေသာကေတြ အျမန္ဆံုးေျပေပ်ာက္ပါေစ

Thursday, November 05, 2009

ၾကာျပီ

17 comment
ကယ္ရီယာေလးက
နားေနရတာၾကာေနျပီ

ေလေျပေလးေတြကလည္း
မင္းဆံပင္က ရနံ႔ေလးေတြ မသယ္ေဆာင္ရ ၾကာျပီတဲ့

မုိးစက္ေလးေတြကလည္း
မထိေတြ႔ရေတာ့ဘူးလားတဲ့

တယ္လီဖုန္းေလးနဲ႔ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးေတြကလည္း
မင္းကိုေမွ်ာ္ေနၾကတယ္

ကိုရီယားအလြမ္းဇာတ္လမ္းေလးလည္း
သူတုိ႔ကို ၾကည့္ျပီး ရီေမာေနၾကတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာေနတယ္

မ်က္ေစာင္းေလးနဲ႔ လက္သီးဆုပ္ေတြကလည္း
ဘယ္သူ႔ကုိ မဲရမလဲတဲ့

ေဆးလိပ္ေငြ႔ေလးေတြကေရာ
သူတုိ႔ကို မာန္မဲသူမရွိလုိ႔ ေပ်ာ္ေနလား မသိဘူး။

ငါကေရာ
လြမ္းေနရတာၾကာေနျပီ

ေရတမာ
4း03 pm THU
05/11/09