ျဖဴစင္ပါရေစ

ငယ္ငယ္ကပန္းခ်ီဆြဲတာ ေတာ္ေတာ္ခေလးစီးျဖစ္တယ္။ ခဲပန္းခ်ီတင္ ရပ္သြားတယ္။ တီဗြီကလာတဲ့ ဆရာလြန္းၾကြယ္ လက္ခ်ာေတြ မလြတ္တမ္းၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေအာက္ဒုိးထြက္ရင္ အားၾကီးသေဘာက်တယ္။ အျဖစ္မရွိဘူး ဆုိၾကပါစုိ႔။ ၀ါသနာရွင္ အဆင့္က ႏႈတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပေစာင္းေစာင္း ျပန္ၾကည့္တုန္းပါ။ စိတ္ေနာက္လည္း သိပ္မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေရေဆးေတြ ဆီေဆးေတြ အားၾကီးၾကိဳက္တယ္။ ေဆးသားေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ေနတာ ၾကည့္ရင္း ပိတိျဖစ္မိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲက အေရာင္ကို ေဆးစပ္တဲ့ အျပားေပၚမွာ ေဆးေလးညစ္ျပီး စိတ္ၾကိဳက္အေရာင္စပ္။ ကင္းပတ္ေလးေပၚ တင္လိုက္ေတာ့ အႏုပညာေခၚေခၚ၊ ရုပ္ပံုပဲေခၚေခၚ ပံုေပၚလာတာပဲမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ေဆးစပ္တဲ့ အျပားေလးကေတာ့ စြန္းထင္းေပက်ံခဲ့တာပဲေလ။

က်ေနာ္ကိုယ္ႏႈိက္ကေရာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈအတြက္ ကိုယ့္စိတ္မွာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ေတြနဲ႔ ေဆးစပ္ရင္း ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် စိတ္ကလည္း ေဆးစပ္တဲ့ အျပားလိုပဲ ညစ္ေထးမႈေတြ စြန္းထင္းေနတာ ၾကည့္လို႔ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေဆးစပ္တဲ့ အျပား(စိတ္)ေလးသာ ညစ္ေထးေနတာမဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ သုိ႔မဟုတ္ ေရးျခစ္ခဲ့တဲ့ ပံုကေရာ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းေအာင္ ပီျပင္လွတာမဟုတ္ပါဘူး။

ပညာတတ္ၾကီးပံုေရးဆြဲခဲ့တယ္ အစိမ္းေရာင္ေဆးေလးေတြသာ ကုန္တယ္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္မလာဘူး။ တုိက္ပံု ကားပံုေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းေတြေတာင္ မပီ၀ုိးတ၀ါးပဲရွိေသးတယ္။ ေပ်ာ္စရာမိသားစုပံုေလးေရာ ကင္းပတ္ေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ စိတ္ကူးထဲမွာ သိမ္းထားတယ္။

ေဆးစပ္တဲ့အျပားေလးက ေဆးေၾကာလို႔မရေတာ့ဘူးေနာ္္။ ေနာင္တေတြေတြ႔တုိင္း အဲဒီေဆးစပ္တဲ့ အျပားေလးကို ျမင္ျမင္လာတယ္။ ေပက်ံခဲ့တဲ့ စိတ္ေရာင္စံုေတြလည္း ေဆးေၾကာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ျဖဴစင္ပါရေစ။ ျဖဴစင္ပါရေစဗ်ာ