က်ေနာ္ႏွင့္ ေျမပဲေလးမ်ား

ငယ္ငယ္က ဘိုးဘိုး၊ဘြားဘြားတို႔ အိမ္မွာေနတုန္းကေပါ့။ ဘြားဘြားက မနက္အေစာၾကီး အိပ္ရာထျပီ ၃ ၄မိုင္ေ၀းတဲ့ ေစ်းကို
ေျခက်င္သြားပါတယ္။ သူနဲ႔အမွီ အိပ္ရာထျပီး ေစ်းလိုက္သြားရင္ မနက္စာ ေကာင္းေကာင္းစားရပါတယ္။ ေစ်းမွာ ၾကိဳက္ရာ
စားႏိုင္သလို။ ျပန္လာမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေလြးခ်င္ရင္လည္း ေလြးလို႔ရပါတယ္။ တခါတေလ အာရုံရရင္ ေစ်းက ေခါက္ဆြဲ ၀ယ္လာျပီး အိမ္မွာ ရွယ္ျပန္သုပ္ေကြ်းတတ္ေသးတယ္။ အအိပ္မက္တဲ့က်ေနာ္ ဒီဂြင္ေလးေတြ လြတ္တာမ်ားပါတယ္။

ဘြားဘြားကို မမွီရင္ေတာ့ ကိုကိုၾကီးနဲ႔ မမၾကီးရွိပါတယ္။ ကိုိကိုၾကီးရဲ့ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ မမၾကီး ဘြားဘြား စကြဲ
(ဆန္အေၾက)ေတြကို ဘ၀ေျပာင္းျပီး အေၾကာ္ေတြ ဖန္တီးထားတတ္ပါတယ္။ အၾကီးေတြ ေငြတိုေငြစ ရြင္ေနရင္
ေက်ာင္းေရွ႕က ဆိတ္စြပ္နဲ႔ နံျပားတီးလို႔ ရတယ္။ စားေသာက္လို႔ျပီးရင္ သူတို႔က အလ်ိဳလ်ိဳလစ္သြားၾကပါျပီ။

က်န္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ ေစ်းကျပန္လာတဲ့ ဘြားဘြားနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ့ ေတာက္တုိမရအခိုင္းခံရေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမက အသုပ္ေရာင္းေတာ့ ေျမပဲဆံ အျမဲပဲ ေထာင္းခိုင္းပါတယ္။ ၂ျပည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေျမပဲေတြကို ေထာင္းရတာအီစိမ့္ေနတာပဲ။ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကလဲ ကစားဖို႔ေစာင့္ေနျပီ။ အလုပ္ကလည္းမျပီး။ ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ ျပီးစလြယ္ အမ်ားၾကီးထည့္ျပီး ေထာင္းေတာ့ ေျမပဲက မညွက္။ ငရုပ္ဆံုေဘးမွာလည္း ေျမပဲေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲလို႔။ အေမက ဆူေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးျပန္ထုတ္။ နည္းနည္းဆီ ျပန္ထည့္ျပီး ျပန္ေထာင္း။ အလုပ္ကို ႏွစ္ခါျပန္လုပ္ရတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားဖို႔လည္း အခ်ိန္မမွီေတာ့ပါဘူး။

အခုလည္း နည္းနည္းနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို မ်ားမွျပီးစလြယ္လုပ္ေတာ့ မသပ္မရပ္၊ အမွားမ်ားစြာ ျဖစ္လာပါတယ္။ဘယ္အလုပ္ပဲ ျဖစ္ေနေန အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေလးေပးျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး လုပ္ရင္ အလုပ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ စိတ္လည္းခ်မ္းသာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈရွိတယ္။ ဗီဇဆိုတာလည္း ျပင္ဖို႔နည္းနည္းေလးခက္ေလေတာ့ ခုထိ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။ အလုပ္ေတြမ်ားလာတယ္၊ အမွားေတြမ်ားလာတယ္ ဆိုရင္ ငါေတာ့ ေျမပဲဆံေတြ အမ်ားၾကီးထည့္မိျပန္ျပီလား မသိဘူးဆိုျပီး ေတြးမိေလရဲ့။


ေရတမာ