တခ်ိန္က သူတုိ႔

မိသားစုနဲ႔အတူ ခရီးသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကူး ကူးေနတုန္း(ဘယ္လုိကူးလဲေတာ့ မသိဘူး) ငယ္ငယ္က ေဆြမ်ိဳးေတြ အုပ္လုိက္ၾကီး (ဖတ္မိၾကရင္ေတာ့ စိတ္နာေလာက္တယ္) ခရီးသြားခဲ့တာေတြ ျပန္ျပီး အမွတ္ရမိပါတယ္။ ရွိလွ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ ႏွစ္ေပါ့။ ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ ဘုရားဖူးထြက္ျဖစ္တယ္။ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရေတြမုိ႔ ေနာက္မသြားေတာ့ဘူး မေခၚေတာ့ဘူး အဆူခံထိတာလည္း မနည္းလွဘူး။ ပုဂံဘုရားေလးဆူ တမနက္တည္းဖူးၾကတယ္။ ေနမေကာင္းေနတဲ့ အေမေတာင္ ပုပၸါးေတာင္ေပၚထိေရာက္ေအာင္ သြားတယ္။ ေဒါင္းေသေခ်ာင္းၾကီး ေရေတြက်ေတာ့ ကားေတြကူးမရ။ ထြန္စက္ေတြ ဆြဲတာေစာင့္ရတာေတြ။ ပုပၸါးေရာက္ေတာ့ အေႏြးထည္မပါလုိ႔ ခုိက္ခုိက္တံုေအာင္ ခ်မ္းတာေတြ ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း မေန႔တေနကလုိပဲ။

အဘြားနဲ႔အေဒၚက နတ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ယံုၾကည္ကုိးကြယ္ၾကတယ္။ အိမ္မွာ အုန္းဆြဲတယ္။ ၾကြက္ျမီးဆုိတာကို အဲဒီမွာ စသိတာ။ ေစ်းကေန အုန္းသီးကို ၾကြက္ျမီးမက်ိဳးေအာင္ ကိုင္လာရတာကုိး။ မနက္ဆုိ အညွာမခ်ိဳးထားတဲ့ ကြမ္းဝယ္ေပးရတယ္။ ညဆုိ လုိက္ကာအနီေလးပိတ္ေပးရတယ္။ အဘနဲ႔ ဦးေလးက ဝါသနာပါမပါေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ မလြန္ဆန္ႏုိင္လုိ႔လား ရုိးရာမုိ႔လုိ႔လားေတာ့မသိဘူး သိပ္ျပီး ကန္႔ကြက္တယ္ မရွိလွပါဘူး။ ဦးေလးဆုိ သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ လုိက္ပို႔ေသးတာပဲ။ နတ္ေဟာရင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔။ အဘကေတာ့ သိပ္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္မရွိလွပါဘူး။ ဘုရားသမား။ အဘြားနဲ႔အေဒၚက လင္ပန္းၾကီးနဲ႔ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ေတာ့ ရုိးရာဆုိျပီး လြဲခ်လုိက္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းပါတယ္။

အဘြားတုိ႔က ပခန္းကိုၾကီးေက်ာ္ကုိးကြယ္တယ္။ ျမင္းျဖဴရွင္ေတြ ဘာေတြလည္းတက္တယ္။ ေတာင္ျပံဳး ရတနာ့ဂူလည္းေရာက္တာပဲ။နတ္ပြဲေတြသြားတဲ့ ခရီးစဥ္ေတြကေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့။ စားစရာေတြ ေပါမ်ားသလုိ ပုိက္ဆံလည္း တြက္ေျခကိုက္။ အထူးအဆန္းေတြလည္း ေတြ႔ရသကိုး။ သူတုိ႔နတ္ေမးေမးေနတဲ့ ဆရာေလးတေယာက္ရွိတယ္။ နတ္ရာသီဆုိ ဝါသနာပါရာ အေပါင္းအသင္းေတြအကုန္စုျပီး သြားၾကေတာ့တာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးေတြဆုိေတာ့ ခရီးသြားရင္ စားစရာကိုအိမ္ကလုပ္သြားၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ခ်က္ဆုိေပမယ့္ စားရတဲ့အရသာက တမ်ိဳးေလးနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ ဝက္သားငတ္တယ္ းP။

အဘြားက နတ္ကိုးကြယ္မႈ ၁က်ပ္ဖုိးေလာက္ရွိေတာ့ အေမက နတ္ကုိးကြယ္မႈ ငါးမူးဖုိးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အိမ္မွာ အေဒၚတင္တဲ့ အုန္းဆြဲမျဖဳတ္ေပမယ့္ ဘုရားခန္းသီးသန္႔ထားထားေပးတယ္။ အိမ္ခြဲေနတဲ့ အကုိနဲ႔အမက မကုိးကြယ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အမၾကီးကေတာ့ မိဘအိမ္မွာ ေနေနရတာဆုိေတာ့ မကိုးကြယ္ေပမယ့္ မိန္းမသားသဘာဝအရ လက္ေတာ့ လက္ခံဦးမယ့္ သေဘာမွာရွိတယ္။

အခုဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရႊေျပာင္းအလုပ္လုပ္၊ ေနထုိင္တဲ့ သူေတြမ်ားလာပါျပီ။ ျမန္မာအိမ္ေတြလည္း အေတာ္သင့္အတန္သင့္မ်ားလာျပီ။ အုန္းဆြဲတာ မေတြ႔ရေတာ့သလုိ၊ ဘုရားစင္နဲ႔ ရုပ္ပြားေတာ္လည္း ေသးေသးသြားတာ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္ကစျပီး နတ္ယံုၾကည္မႈ ေလ်ာ့နည္းတာေတြ ေတြ႔လာရတယ္။ ၁၀ႏွစ္အရြယ္ ကေလးကေတာင္ နတ္ဝင္သည္ကုိ အပ္နဲ႔ ထုိးျပီး ဝင္မဝင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေနျပီ။ က်ေနာ္အထင္ ေနာက္ဆုိရင္ နတ္ကိုးကြယ္ေတြ ပ,ေပ်ာက္သြားမလားမသိဘူး။ ဒါေပသိ နတ္ပြဲေတြကေတာ့ စည္ကားျမဲ စည္ကားေနတုန္းပဲထင္တယ္။

မနက္ဖက္အိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ အဘြားနဲ႔အေဒၚတုိ႔ရဲ့ နတ္တုိင္တည္သံ၊ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ ထည့္ေပးရတဲ့ မႏွဲေလး စဥ့္အရုပ္အုိးေလး၊ ဘဲဥ၊ ဖိနပ္ေသးေသး၊လက္ေကာက္ေသးေသး နဲ႔ အေမၾကမ္းရဲ့ ဆဲဆုိသံ ကုိၾကီးေက်ာ္ရဲ့ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ အရက္ပုလင္းကို ျမင္ေရာင္ရင္း..................။

ေရတမာ
2း28pm tue
16/06/10