က်ေနာ္တိုင္းတပါးကိုစေရာက္ေတာ့ အသက္(၁၉-၂၀)ဗ်။ ဒီအရြယ္ဆိုေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္သလို ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္မွာဆိုရင္ေတာ့ လိုေလေသးမရွိေပါ့။ စားစရာဆိုရင္လည္းအဆင္သင့္၊ အ၀တ္ဆိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္စရာ မလိုဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ အိမ္ကဟင္းမၾကိဳက္ရင္ ေတာင္အျပင္မွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ၀ယ္စားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခေနမွာ ကိုယ္ဘာသာရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာခက္ခဲပါတယ္။ ေနေရးနဲ႔၀တ္ေရးအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ စားေရးအတြက္ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာစားဖို႔ဆိုတာ ေရရွည္မွာမလြယ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ခ်က္စားရမယ္ ဆိုေတာ့ဘာလိုခ်က္ရမယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ၾကက္ဥနဲ႔ေခါက္ဆြဲကေတာ့ ပင္တိုင္မင္းသားပဲ။ တျဖည္းျဖည္းစမ္း တ၀ါး၀ါးနဲ႔ ခ်က္ေတာ့နည္းနည္းစားလို႔ရတဲ့ အဆင့္ေရာက္လာတယ္။ ထမင္းကေတာ့ ေပါင္းအိုးနဲ႔ခ်က္ေတာ့ လြယ္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ ေရအခ်ိန္အဆလိုေသးတယ္ဗ်။ ဒါေတြ ဘာလို႔ေျပာေနတာလဲဆိုေတာ့ ထမင္းတနပ္ ဟင္းတနပ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ တေယာက္စာအတြက္ေတာင္ ခက္ခဲတယ္ဆိုရင္ မိသားစုတစုအတြက္ ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မတေယာက္အေနနဲ႔ အရမ္းပင္ပန္းလွပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဟင္းမထပ္ရေလေအာင္ စဥ္စား ျပီးေခါင္းေျခာက္ရတာ ေစ်းသြားဖူးသူတိုင္းသိၾကမွာပါ။ က်ေနာ့္အယူအဆကေတာ့ ဟင္းခ်က္တာလည္း အႏုပညာတမ်ဳိးလို႔ ထင္တယ္။ ေရမီးအခ်ိန္အဆ၊ ဟင္းတြဲဟင္းစပ္ကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ပံုေဖာ္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေမေတြကေစတနာ၊ ေမတၱာေတြေပါင္းလိုက္ေတာ့ မိသားစုကိုေႏြးေထြးေစတဲ့ေဆးတခြက္ပါပဲ။ က်ေနာ္ထမင္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္ေတာ့ ပထမဆံုးသတိရတာေမေမ့ကိုပါ။ က်ေနာ္တို႔ေယာက်္ားေလးေတြ အေနနဲ႔ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္တဲ့အခ်ိ္န္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကို ဟင္းတခြက္ေလာက္ခ်က္ေကၽႊးခ်င္တယ္။
Wednesday, December 24, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ဟုတ္ပါ၏ မွန္ပါ၏
ေတာ္တယ္..
ေမ့ေမ့ကို ဟင္းတခြက္ေလာက္ ခ်က္ေကၽြးခ်င္တယ္ တဲ့။
စိတ္ထားေလး ေတာ္တယ္။
Post a Comment